So we met again.. I hooked up with some of my oldest friends being mascara, eyeliner and blush.
Het was een heerlijk weerzien. Zo vertrouwd. Je kent het gevoel wel.. alsof je je schoolvriendinnen weer ziet na jaaaaren en het lijkt alsof jullie elkaar gisteren voor het laatst zagen.
Vanochtend was lastig. Gisteravond bekroop me een sterk onbehaaglijk gevoel. Ineens. Zoals gevoelens en emoties dat doen. Sneaky, van achteren en onaangekondigd. Afschudden lukte niet. Accepteren ook nog niet dus de situatie werd steeds ongemakkelijker.
Slapen lukte maar mijn dromen maakten me bang en verdrietig. Vanochtend lukte het. Ook ineens. Zo net voordat Pepijn en ik samen in bed de herhaling van “10 jaar ik vertrek” gingen kijken. Acceptatie. Volledige acceptatie.
This to shall pass kwam als een mantra in mijn gedachten en op hetzelfde moment dropen mijn negatieve gevoelens af. Glorieloos en stil. Terwijl mijn mantra zich juist triomfantelijk en luid bleef herhalen. En toen werd het stil. Rust. Op de klanken van energieke hippienummers op de achtergrond na.
Ik ben op mijn yogamat gestapt. Heb een heerlijke online yogales via yogatv van yogaonline gedaan en stapte er na 3 kwartier zwetend af. Moe maar voldaan en klaar voor de rest van de dag.
Gedoucht en toen dus heerlijk bijgekletst en bijgekleurd met mijn oude vrienden. Terwijl YouTube de tonen in mijn hoofd had overgenomen en het volume flink werd versterkt.
Ik voel me dankbaar. Vreselijk dankbaar. Voor de juiste hulp die ik vind bij de verschillende psychen, voor mijn man, kids, fijne familie en vrienden die als vangnet willen fungeren volledig vrijwillig.. , voor de zon, het leven en.. Jimi Hendrix 😉
Ik zie trouwens nu mijn borderlinepatroon de kop op steken en deze blog beïnvloeden. Hoge pieken en diepe dalen. In dit geval in omgekeerde volgorde gelukkig. Ach.. het is wat Wieke Wieke maakt. En vandaag ben ik zelfs daar dankbaar voor ♡