Ik heb een film beleefd. Niet gekeken, niet aanschouwd maar doorvoelt en binnen laten dringen in het epicentrum van mijn herinneringen.
De film heet “Wild” en gaat over een van de moedigste vrouwen die ik “ontmoet” heb. Ze neemt 1000 kilometer de tijd om haar verleden, pijn en zichzelf onder ogen te zien.
Ik zie veel parallellen met mijn eigen leven en laat me raken door de vogelvlucht die me hier geboden wordt. Iedere adem tijdens de film heb ik zo rustig mogelijk in en uit laten gaan op zorgvuldig gekozen momenten. Ik wilde niets missen.
De film gaat over rauw en rouw. Ik ken ze allebei zo goed. Loop dezelfde 1000 kilometer maar nog de verkeerde kant op. Soms loop ik een paar mijlen terug totdat het te heet wordt onder mijn voeten en dan ren ik weer de tegenovergestelde richting op het liefst met zoveel mogelijk lawaai om niets te hoeven horen, zien en voelen.
Maar.. ik ben begonnen aan mijn reis. Dat is al heel wat. Nee, het is meer dan dat. Daarmee doe ik mijn begin aan mijn 1000 kilometers te kort. Want zonder begin is er geen sprake van een weg. Ik beloop mijn weg. Nog met voorzichtige passen maar deze zullen sterker worden en me verlichten. Ooit.
Ik ben benieuwd waar mijn reis me gaat brengen. Nieuwsgierig en dankbaar voel ik mij terwijl ik blijf lopen.
