Opdat wij niet vergeten… #nationalerouw #ookwijzijnerstilvan
2 antwoorden op “Opdat wij niet vergeten… #nationalerouw #ookwijzijnerstilvan”
Zolang wij getrouwd zijn is er hier in huis een wet.
Tijdens het avondeten eet je aan de eettafel, wat er ook gebeurt.
Het is een heel belangrijk moment van de dag.
Je bespreekt de dag die achter je ligt en geniet van je eten.
Bijna 13 jaar geleden at ik NIET aan tafel, ik geloof zelfs een paar dagen niet.
Ik zat voor de tv met een bord eten.
9-11, nine eleven….
Vandaag zat ik wéér met een bord eten voor de tv.
4 uur lang zaten we samen op de bank te kijken naar de emotionele beelden van de aankomst van de 2 vliegtuigen met de eerste 40 slachtoffers aan boord.
Naar de militaire ceremonie van het dragen van de kisten.
Naar onze koning en koningin die elkaars hand vasthielden.
NIET naar de meer dan duizend nabestaanden, godzijdank werden zij bewust niet gefilmd. Ik hoorde ze wel roepen, schreeuwen, huilen toen de eerste kisten uit de vliegtuigen kwamen. Afschuwelijk om te horen.
Minister Timmermans die na afloop een nabestaande knuffelt die naar hem toekwam en daarna geëmotioneerd wegloopt.
Daarna de zeer indrukwekkende rit van al die rouwauto’s over de weg, van Eindhoven naar Hilversum.
Overal mensen, de hele route lang.
Bloemen, applaus, overal auto’s die stilstonden als eerbetoon, gewoon op de snelwegen.
De aankomst bij de kazerne in Hilversum, iedereen is zwaar onder de indruk.
Het feit dat zelfs CNN ook live uitzond.
Het feit dat op heel veel plekken in ons land een minuut stilte werd gehouden.
Wat leven wij met z’n allen toch in een geweldig land.
Heel, héél veel mensen leven oprecht mee, fijn dat we (bijna) met z’n allen toch nog een goed hart blijken te bezitten……
Wat dacht je hier van???
Beste Vladimir,
23
JUL
3062754563_ae14574c83_qMag ik Vladimir zeggen? Fijn. Ik vroeg me even af, heb je iets meegekregen van onze nationale dag van rouw voor de slachtoffers van de terroristische aanslag (laten we het maar gewoon noemen zoals het is) op de MH17?
Nee? Oh, dan heb je echt iets gemist hoor. Het was niet alleen indrukwekkend, het was zoveel meer dan dat. Het was overweldigend. Dat verdriet een bevolking zo dicht bij elkaar kan brengen. Ik wist het niet. Maar vandaag voelde ik het. Van mijn kleinste teen tot aan mijn kruin. Verbondenheid. Trots. Verdriet. En dankbaarheid.
Dankbaar, dat onze Minister President op wie zoveel kritiek was de laatste dagen, liet zien waar zijn prioriteit al die tijd had gelegen: bij het terugbrengen van de slachtoffers.
Dankbaar, voor ons Koninklijk paar, dat niet bang was om emoties te tonen. Om gewoon mens te zijn. En verdriet te hebben.
Dankbaar, voor het krachtige en oprechte optreden van onze minister van Buitenlandse Zaken, Frans Timmermans, die niet alleen in één speech het collectieve verdriet en de woede wist over te brengen, maar ook vandaag liet zien hoe zeer hij begaan was met het verdriet en de machteloosheid van de nabestaanden.
Dankbaar, voor de man met de trompet. De dragers. De erehaag. De mannen en vrouwen van Defensie en politie en al die andere medewerkers die uren lang in de brandende zon een loodzware taak hadden te verrichten. En dan heb ik het nog niet eens over het emotionele aspect daarvan.
Niet gezien Vladimir? Hè, wat jammer. Je had er zoveel van kunnen leren.
Bijvoorbeeld hoe de media met respect zo’n dag invullen. En dan heb ik het niet alleen over een aangepaste programmering, nee ook over hoe je met respect er voor kunt kiezen om de nabestaanden niet in beeld te brengen.
Je had kunnen zien hoe een vader, een moeder, een brandweerman, een dochter, een leraar, een marktkoopman en nog duizenden anderen langs de route stonden om de laatste eer te betuigen aan het zwarte lint van rouwauto’s waarin de eerste 40 stoffelijke overschotten werden vervoerd.
Voorafgaand aan deze rit stond het hele land ook even letterlijk stil. Het was maar één minuut, maar het was oorverdovend. Het zei eigenlijk alles. Hier in Nederland was het vandaag rond de 28 graden, maar er was geen één Nederlander te vinden zonder kippenvel.
Mooi ook om te zien dat de buitenlandse pers aan onze zijde stond. CNN zond non-stop uit en maakte dat de verbondenheid tot ver buiten onze landsgrenzen te voelen was. Nog mooier om te zien dat ook de dorpsbewoners in het getroffen gebied in de Oekraïne een eigen herdenking hielden voor alle 298 slachtoffers.
Maar goed, dat heb jij allemaal gemist dus. Waarom eigenlijk? Oh wacht, ik lees het net. Je had een feestje samen met de hoge heren van de FIFA. Vieren dat er wordt gestart met de bouw van de stadions van het WK in 2018. Ja, dat moet ook gebeuren natuurlijk.
En je had nog wat grondtroepen aan te sturen richting de Oekraïense grens, las ik ook. Jeetje. Je had het gewoon veel te druk om ook nog eens stil te staan bij 298 mensen, die je verder ook niet eens kent. Kan gebeuren.
Jammer, maar vooral dan voor jou Vladimir. Dat je dit niet hebt kunnen ervaren. Want de kracht, liefde en verbondenheid die wij met elkaar voelden vandaag is iets waar je alleen maar jaloers op kunt zijn. Ondanks het verdriet.
Zolang wij getrouwd zijn is er hier in huis een wet.
Tijdens het avondeten eet je aan de eettafel, wat er ook gebeurt.
Het is een heel belangrijk moment van de dag.
Je bespreekt de dag die achter je ligt en geniet van je eten.
Bijna 13 jaar geleden at ik NIET aan tafel, ik geloof zelfs een paar dagen niet.
Ik zat voor de tv met een bord eten.
9-11, nine eleven….
Vandaag zat ik wéér met een bord eten voor de tv.
4 uur lang zaten we samen op de bank te kijken naar de emotionele beelden van de aankomst van de 2 vliegtuigen met de eerste 40 slachtoffers aan boord.
Naar de militaire ceremonie van het dragen van de kisten.
Naar onze koning en koningin die elkaars hand vasthielden.
NIET naar de meer dan duizend nabestaanden, godzijdank werden zij bewust niet gefilmd. Ik hoorde ze wel roepen, schreeuwen, huilen toen de eerste kisten uit de vliegtuigen kwamen. Afschuwelijk om te horen.
Minister Timmermans die na afloop een nabestaande knuffelt die naar hem toekwam en daarna geëmotioneerd wegloopt.
Daarna de zeer indrukwekkende rit van al die rouwauto’s over de weg, van Eindhoven naar Hilversum.
Overal mensen, de hele route lang.
Bloemen, applaus, overal auto’s die stilstonden als eerbetoon, gewoon op de snelwegen.
De aankomst bij de kazerne in Hilversum, iedereen is zwaar onder de indruk.
Het feit dat zelfs CNN ook live uitzond.
Het feit dat op heel veel plekken in ons land een minuut stilte werd gehouden.
Wat leven wij met z’n allen toch in een geweldig land.
Heel, héél veel mensen leven oprecht mee, fijn dat we (bijna) met z’n allen toch nog een goed hart blijken te bezitten……
Wat dacht je hier van???
Beste Vladimir,
23
JUL
3062754563_ae14574c83_qMag ik Vladimir zeggen? Fijn. Ik vroeg me even af, heb je iets meegekregen van onze nationale dag van rouw voor de slachtoffers van de terroristische aanslag (laten we het maar gewoon noemen zoals het is) op de MH17?
Nee? Oh, dan heb je echt iets gemist hoor. Het was niet alleen indrukwekkend, het was zoveel meer dan dat. Het was overweldigend. Dat verdriet een bevolking zo dicht bij elkaar kan brengen. Ik wist het niet. Maar vandaag voelde ik het. Van mijn kleinste teen tot aan mijn kruin. Verbondenheid. Trots. Verdriet. En dankbaarheid.
Dankbaar, dat onze Minister President op wie zoveel kritiek was de laatste dagen, liet zien waar zijn prioriteit al die tijd had gelegen: bij het terugbrengen van de slachtoffers.
Dankbaar, voor ons Koninklijk paar, dat niet bang was om emoties te tonen. Om gewoon mens te zijn. En verdriet te hebben.
Dankbaar, voor het krachtige en oprechte optreden van onze minister van Buitenlandse Zaken, Frans Timmermans, die niet alleen in één speech het collectieve verdriet en de woede wist over te brengen, maar ook vandaag liet zien hoe zeer hij begaan was met het verdriet en de machteloosheid van de nabestaanden.
Dankbaar, voor de man met de trompet. De dragers. De erehaag. De mannen en vrouwen van Defensie en politie en al die andere medewerkers die uren lang in de brandende zon een loodzware taak hadden te verrichten. En dan heb ik het nog niet eens over het emotionele aspect daarvan.
Niet gezien Vladimir? Hè, wat jammer. Je had er zoveel van kunnen leren.
Bijvoorbeeld hoe de media met respect zo’n dag invullen. En dan heb ik het niet alleen over een aangepaste programmering, nee ook over hoe je met respect er voor kunt kiezen om de nabestaanden niet in beeld te brengen.
Je had kunnen zien hoe een vader, een moeder, een brandweerman, een dochter, een leraar, een marktkoopman en nog duizenden anderen langs de route stonden om de laatste eer te betuigen aan het zwarte lint van rouwauto’s waarin de eerste 40 stoffelijke overschotten werden vervoerd.
Voorafgaand aan deze rit stond het hele land ook even letterlijk stil. Het was maar één minuut, maar het was oorverdovend. Het zei eigenlijk alles. Hier in Nederland was het vandaag rond de 28 graden, maar er was geen één Nederlander te vinden zonder kippenvel.
Mooi ook om te zien dat de buitenlandse pers aan onze zijde stond. CNN zond non-stop uit en maakte dat de verbondenheid tot ver buiten onze landsgrenzen te voelen was. Nog mooier om te zien dat ook de dorpsbewoners in het getroffen gebied in de Oekraïne een eigen herdenking hielden voor alle 298 slachtoffers.
Maar goed, dat heb jij allemaal gemist dus. Waarom eigenlijk? Oh wacht, ik lees het net. Je had een feestje samen met de hoge heren van de FIFA. Vieren dat er wordt gestart met de bouw van de stadions van het WK in 2018. Ja, dat moet ook gebeuren natuurlijk.
En je had nog wat grondtroepen aan te sturen richting de Oekraïense grens, las ik ook. Jeetje. Je had het gewoon veel te druk om ook nog eens stil te staan bij 298 mensen, die je verder ook niet eens kent. Kan gebeuren.
Jammer, maar vooral dan voor jou Vladimir. Dat je dit niet hebt kunnen ervaren. Want de kracht, liefde en verbondenheid die wij met elkaar voelden vandaag is iets waar je alleen maar jaloers op kunt zijn. Ondanks het verdriet.
Het gaat aan jou voorbij. Met een reden.
Vertel me eens, wat is timing op zijn Russisch?
groet,
Feetje