Ik ben boos. Op de mensen die ervoor gezorgd hebben dat al die vluchtelingen in Niemandsland leven. Waar dat ligt? Je vindt Niemandsland nergens op de kaart tussen hoop en vrezen.
Ik stel mijn hart voor ze open en nee, niet mijn huis. Mijn gezinsleven is me te dierbaar en kwetsbaar om open te stellen voor dit soort verdriet. Ik sluit mij dus zeker niet af voor het lot wat de vluchtelingen wacht en zou zelfs graag helpen maar met gepaste afstand zodat hun pijn mijn hart niet binnen dendert. Want dan zou ik niemand meer kunnen helpen en wie is daarbij gebaat. Op gepaste afstand blijven is moeilijk door alle nieuwsberichten en inmiddels ook door de weerzinwekkende foto’s die in de media rondwaren. Enger als de duvel branden ze op mijn netvlies. De foto’s van verdronken kindjes. Zielloze lijfjes die moederziel alleen liggen in de branding. Deze foto’s dragen niets bij aan de hulp die nog veel meer op gang moet komen.
Sterker nog.. ze verlammen mij zodat ik als verstijfd aan de grond genageld sta. Niet meer in staat om te reageren, helpen of zelfs ademen. En ik weet zeker dat ik hier niet de enige in ben.
Stop met plaatsen en delen van deze gruwelbeelden en ga echt iets doen. Geef, ga en help of bemiddel maar stop met het delen van deze beelden.
Ik ben van plan te onderzoeken hoe ik mijn energie het beste kan gaan inzetten om deze mensen te helpen, ze vanuit Niemandsland naar Nederland te halen en een toekomst te geven. Laten we dit allemaal doen en laten we wat gaan DOEN!
