Tussen de stormen en de nachten door zie ik soms een streepje zon. Nee. Ik voel de zon. Ook al zijn die momenten er niet zo vaak en duren ze maar kort ik ben dankbaar voor de warmte en het zicht wat ze met zich meebrengen.
Soms. Ineens. Like lightning. Heerlijk hoe het geluk explodeert in mijn hoofd, in mijn hart. Net ook eventjes. Ik heb gesport om de spanning uit mijn spieren te trainen (klinkt tegenstrijdig he?!), lekker geluncht terwijl ik een heerlijke film keek en ineens… BAM!!
Wat ben ik dankbaar voor ons fijne gezin, voor ons huwelijk wat het verbond is waar ik als kind van droomde. Het is niet altijd gemakkelijk maar we steunen elkaar. We staan voor elkaar, houden de ander scherp en houden oprecht van elkaar.
Ik ben blij met ons huis wat soms rommelig is en tegenwoordig ook zeker niet altijd meer brandschoon maar het is ons thuis. Het dondert er wel eens maar er is ook rust. Het mist nog balans maar daar werken we aan.
Ineens zag ik later. Ik zag 4 volwassen kinderen. Kleinkinderen. Huizen. Reizen. Oprecht geluk. En ik hoop dat we ze door hun dalen mogen helpen. Want” it aint gonne be just Happy”. It never is but it’s alright!
Ik voel nog veel meer dooddoeners opkomen en aangezien ze zelfs in het Engels toch echt gewoon dooddoeners blijven is het beter als ik stop met schrijven. Stop met denken maar me gwoon heel even blij voelen.
#dankbaar
