Mijn hart brak al de eerste keer dat ik je op tv zag. Instant.
Achter je masker zag ik je verdriet, eenzaamheid en angst voor afwijzing. In stilte schreeuwde je uit dat het pijn doet maar niemand hoorde je.
Ik hoor je. Ik zie je. Ik zie hoe je moeder zich niet echt emotioneel met je kan verbinden en hoeveel pijn dat doet. Hoe de boodschappen die ze uitzendt dubbel zijn en je daardoor verward raakt.
Ik hoor hoe je schreeuwt om echte hulp die je pijn vanaf de wortel aanpakt en zo samen een gezonde voedingsbodem creëert die uiteindelijk een indrukwekkend mooie bloem gaat voortbrengen.
Niet deze hulp die niet de wortel, die zich maar niet in de aarde lijkt te kunnen hechten, niet wil zien en alleen het gedeelte boven de grond op wil poetsen. Deze hulp doet wat je al zo vaak is aangedaan.. hij laat je in de steek omdat het je niet echt ziet.
Ik zie je. Ik hoor je. En ik weet zeker dat er hulp is die dat ook doet. En dat er andere mensen zijn die dat ook doen. Ik zie een gebroken meisje met een mooi hart. De moeite waard om je aan te verbinden.
Ga op zoek naar de juiste mensen en settle nooit meer voor minder. Dit geweld mag je jezelf nooit meer aandoen.
Geef de wortels de juiste voedingsbodem en blijf hem verzorgen. De rest van je leven. Je bent het waard. En wanneer die prachtige bloem begint te groeien laat je deze nooit meer zomaar plukken.
Succes lieve Maryse. Ga je hart helen. En hopelijk heelt het mijne met je mee.
Liefs, Wieke
