Ik kijk tv, naar Linda’s zomerweek om precies te zijn en ik ben getuige van een heerlijk melancholische toevalligheid.
Een terugkerend item in het programma is namelijk dat een minder bekende maar zeker niet minder getalenteerde zanger het lievelingsnummer van een van de gasten ten gehore brengt.
Zo ook nu. In dit geval roeren de tonen van ” Is dit nu later” , wat oorspronkelijk door Stef Bos werd uitgevoerd, mij diep.
Ook ik vind dit een prachtig nummer.
Ik ben erg vatbaar voor melancholie en dit nummer raakt bij mij exact de juiste snaar. Is dit nu later? Had ik dit bedacht toen ik als klein meisje aan de toekomst dacht? Ik was jong en naïef. Echt naïef. Ik zeg het dus niet omdat die twee woorden bij elkaar horen maar omdat ik echt naïef was.
Prinses ging ik worden. En in mijn beleving was dit haalbaar. Mijn dagen zou ik slijten in pompeuze, trouwjurkachtige japonnen op de rug van mijn paard waarmee ik door de open velden rondom Soestdijk galopeerde achtervolgd door mijn prins op mijn witte paard waarna we de paarden zouden laten grazen in de wei terwijl wij op een bal zouden dansen tot onze schoenen waren versleten en de zon opkwam. Elke dag.
Voor degenen die mij niet kennen..
Dit is dus niet gelukt. Dat is dan waarschijnlijk ook meteen precies de reden waarom ik niet kan kijken naar de tv uitzending van koningsdag omdat ik.. ik beken.. vreselijk jaloers ben op die meisjes die het wel gelukt is om prinses te worden. Groen van jaloezie zoek ik maanden later fouten in hun outfits en overkomen wanneer ik de reportage terugzie in de Story terwijl ik wacht bij de dokter. Ja..maanden later want mijn dokter loopt achter 😉 Het lukt me overigens nooit. Want ze zijn prachtig, allemaal. Slank, elegant, vrouwelijk en stijlvol. Jammerlijk genoeg 😉
Maar wat was er nu zo toevallig? Een van de symptomen van iemand die van melancholie houdt: Ze vertellen graag, teveel en het liefst over zichzelf. Maargoed, op Linda’s bank zitten Ali B. en Tjiske Reidinga die luisteren naar “Is dit nu later?” aangevraagd door Ali B. Zowiezo is de toevalligheid dus dat ik dit nummer ook zo mooi vind. Maar ook dat dit nummer precies uitlegt waar Tjiske in de serie waarin ze Doris heet over praat in mijn favoriete aflevering die gaat over “later”.
De aflevering legt uit hoe Doris als meisje een groots en meeslepend leven had verwacht. Of in ieder geval gehoopt. Maar dat ze bedrogen uitkwam op dat vlak.
Het leven is namelijk niet groots en meeslepend maar juist subtiel en ingetogen. Er zijn wel momenten waarop het heel even groots en meeslepend is zoals je bruiloft, tijdens een romantisch weekend weg met je geliefde of Carnaval maar meestal verstopt het leven zijn paaseieren dus in die kleine hoekjes. En wordt je intens gelukkig van bevroren chocolade in December omdat je nog dat laatste chocolade eitje vindt.
Subtiele, kleine hoekjes kunnen grootse geluksmomenten prijsgeven. Dat weten we inmiddels allemaal.. Op de nek van mijn vader, de met uiterste precisie geknipte pleisters in mijn opa’s portemonnee, de familie Knots op tv, de glimlach van mijn kinderen op onverwachte momenten, de goede gesprekken over het leven met de fles gewoon op tafel.
Ik ben inmiddels 34 en geen prinses, zelfs niet in de keuken. Ik ben vrouw, moeder, stylist, vriendin, dochter, zus, schoolpleinmoeder en na flink wat sleutelen aardig mezelf. Dit is dus later.
