Hoe het met mij gaat is een groot ding in mijn leven en in dat van hen om mij heen.
Op de eerste plaats omdat ik zelf de hele dag peil wat mijn stand van zaken is en of ik iets nodig heb uit de trukendoos die therapie mij heeft opgeleverd. En dit alles check ik dan nog eens want kloppen mijn gevoelens, gedachten en emoties hierover wel echt? Een behoorlijk vermoeiend maar steeds effectiever proces.
En op de tweede plaats omdat mijn omgeving graag wil weten hoe ik ervoor sta. Lief.
Maar waar men bij ieder ander terloops zou vragen hoe het gaat, berust dezelfde vraag gericht aan mij altijd op een bepaalde ongemakkelijkheid en zwaarbeladenheid.
Logisch.
Het is de meestgestelde vraag aan mij en tegelijkertijd degene die ik het moeilijkst kan beantwoorden. Vaak weet ik gewoon niet zo goed hoe het gaat. Of weet ik alleen hoe het op dat moment gaat om daardoor te beseffen dat ik nu eenmaal nooit weet hoe het over een half uur gaat. Eng.
“Goed” is in mijn geval altijd relatief. Zo ook “ik heb het moeilijk”. Ik merk dat ik het moeilijk vind de meestgestelde vraag te beantwoorden omdat ik een enorm groot verantwoordelijkheidsgevoel heb en dus de druk voel een kloppend antwoord te geven wat het liefst ook nog passend en naar wens is bij de ontvanger van mijn zeer zorgvuldig geselecteerde woorden die de lading maar nooit lijken te dekken.
Ik ben blij met de vraag, met de oprechte interesse. Maar tegelijkertijd beangstigd hij mij ook, “Hoe gaat het? ” Dubbel dus. Story of my life..
Maar het gaat goed, voor nu.
X
