Zoals veel mensen die dicht bij me staan weten heb ik onlangs de diagnose Borderline en BDD gekregen.
Wat borderline inhoud weten de meeste mensen wel. Wat het precies voor mij inhoud zien velen niet. Dat is ok, logisch ook. Ik weet het zelf niet eens altijd. Het is een storm in mijn hoofd en lijf. Soms gaat hij liggen en waait er een briesje, meestal is het een flinke wind waar zeker een code oranje aan gekoppeld zou worden en soms is het code rood. Dan raast een destructieve orkaan door alles wat ik ben. Door mijn hoofd, mijn lijf en daardoor ook door mijn leven. Heel heftig.
Gisteren was het code donker rood. En voor het allereerst heb ik het tij weten te keren. Het was zwaar en duurde de hele dag maar ik heb eindelijk mijn therapie kunnen inzetten en het werd rustig. Wat een verademing. En dat terwijl ik er kon zijn voor onze kids. Hoop gloort aan de horizon. Nog zwak en ver maar hij gloort.
Minder bekend maar even pijnlijk voor mij is BDD. Het is een soort ingebeelde lelijkheid. Alleen.. Even voor de duidelijkheid.. ik vind hem dus niet zo ingebeeld 😉
Voor mij houd het in dat ik mij extreem lelijk vind en daar veel last van heb, vooral tijdens sociale gelegenheden. Mijn zelfbeeld is in mijn hoofd 1000 keer beroerder dan zij in werkelijkheid is. In ieder geval klopt het beeld in mijn hoofd nooit met de werkelijkheid waardoor ik soms misselijk, boos en verdrietig word als ik mijzelf terugzie op een foto of in de reflectie van een spiegel of ruit.
Gelukkig pakt de werkelijkheid soms ook beter uit. Daarom maak ik vaak foto’s van mezelf. Om maar duidelijk te krijgen dat ik geen monster ben maar GEWOON IK.
Vandaag gaat het goed. Er waait een zacht briesje door mijn leven. Ik heb wel al veel stemmingswisselingen ervaren en ook vond ik precies dezelfde kleren eerst mooi om even daarna te schrikken van mijn reflectie in de spiegel waarna ik me zou omkleden zodra daar gelegenheid voor was. Vastbesloten liep ik later naar boven om me te verkleden maar mijn spiegelbeeld viel me ineens weer mee. Werd er eigenlijk wel blij van. Me dus voor niets geschaamd op straat toen ik de kids weg bracht. Me voor niets naar huis gehaast en geprobeerd zo min mogelijk aandacht te trekken. Voor niets niet van het heerlijke zonnetje genoten.
Ik heb daarom deze foto genomen. Ik werd er blij van. Zag geen monster maar gewoon mezelf. Gelukkig. Ik heb besloten dit beeld vast te houden in mijn gedachten. Iedere keer als mijn zelfbeeld dreigt te veranderen in een monster haal ik de herinnering aan deze foto naar boven. Dat gaat lukken, iig vandaag.
Dit ben ik blijkbaar. Gewoon ik.
Ik weet dat ik me kwetsbaar opstel door mijn gedachten in echte woorden op een scherm veranderen maar dit is wat het is. Dit is ook wie ik ben. En dat is ok.
Ik werk enorm hard om mijn leven gemakkelijker te maken voor mezelf, mijn gezin, mijn familie, mijn vrienden en voor de maatschappij. Ik volg therapie, ik lees en ik hoop het taboe rondom mijn geestelijke gezondheid te doorbreken. En wie weet lukt het me onderweg om nog wat mensen te inspireren. Dat zou prachtig zijn.
Een fijne dag iedereen. En vergeet niet van de zon te genieten.
X
