Ik kijk de documentaire Fed Up. Deze gaat over de huidige voedselindustrie.
Onwetend was ik bepaald niet op dit vlak. Het onderwerp en voedsel an sich hebben me altijd enorm geïnteresseerd dus lees ik er veel over. Maar nog vind ik het shocking om de waarheid weer eens op een presenteerblaadje te krijgen voorgeschoteld.
De hoeveelheden suiker in bewerkt voedsel is waanzinnig. Om over zout nu maar even niet te spreken. En suiker blijkt verslavender dan heroïne.
Jawel.. suiker en heroïne zijn naast elkaar te lezen in dit blog. Hoe bizar is dat!!
Ik herken het zo als grotendeels thuisblijvende moeder. Mijn twee grootste taken op een dag zijn op de eerste plaats mijn kinderen niet teveel op elektronische apparaten zoals telefoons, tablets en PlayStations te laten spelen. En de tweede is ze zo gezond mogelijk te laten eten. De suiker roept ze, de hele dag door. Ze gezond tegenwoord te geven tegen dit vergif is zwaar.
Dat ,met ze sociaal en emotioneel gezond op te laten groeien, maakt het soms een verdomd vermoeiende klus. Vind ik althans. Ik doe het meer dan graag uiteraard.
Maar het is van de zotte dat de voedselindustrie geld boven de volksgezondheid stelt. Keer op keer.
Ik vind het echt waanzin. Het maakt me zo boos en verdrietig.
Na alle hypes merk ik bij mezelf de behoefte op aan juiste en oprechte informatie over voeding maar wat is de waarheid?
We zijn een kwetsbare groep geworden als reeds (licht)verslaafden. En wie gaat ons de waarheid vertellen sinds de vele onderzoeken naar voedsel gefinancierd worden door de dubieuze fabrikanten zelf?
De voedselindustrie is ziek. En wij zijn besmet. En verslaafd. Wat dat geestelijk met ons en onze kinderen doet is pure mishandeling. Marteling zelfs.
Door wat deze verslaving doet met onze hormoonhuishouding wordt weerstand bieden haast onmogelijk.
Dat lukt hooguit tijdelijk maar uiteindelijk vallen we toch regelmatig terug. Logisch. Ons systeem schreeuwt erom!
En op dat moment straffen we onszelf en elkaar af door dat zwak te noemen. Het heeft maar barweinig met wilskracht te maken. Het draait om biologie. En iedere keer worden we strenger voor onszelf.
Ik ken de straffende boodschappen die we onszelf dan geven. Ik ken ze van mezelf, mijn gezin, mijn familie, vrienden en omgeving. En jullie waarschijnlijk ook.
Wat inhoud dat haast iedereen de straffende boodschappen herkent. En w e ons dus niet zo vrij en gelukkig voelen als we verdienen. Triest.
Laten we deze documentaire zien als kennisgeving zonder de voedselindustrie de schuld te gaan geven en zo onze eigen verantwoordelijkheid weg te moffelen. Laten we proberen te beteren en zoveel mogelijk te stoppen met bewerkt voedsel en daarmee uiteindelijk die hufters van fabrikanten buiten spel te zetten.
Het heft weer in eigen hand nemen.
En..als we dan eens een terugval hebben.. laten we mild blijven naar onszelf en elkaar. We zijn ook maar mensen.
Liefs!
