Ik heb iets met twee. Mijn eerste zwangerschap bracht me twee geweldige kinderen. De volgende twee ook weer twee.
Wanneer ik iets moois koop wil ik er eigenlijk altijd twee van. Bang dat ik het anders kwijtraak of zo.
Maar ik heb er ook iets tegen. Het is een haat- liefdeverhouding. Want de drang een tweede item te moeten kopen van die ene geweldige aankoop overschaduwt de euforie van het vinden en in bezit kunnen nemen van het eerste item. Dat bewustzijn wringt.
Het is dus de angst die wint van de euforie. Angst om te verliezen. Een angst die inmiddels verweven is in het patroon van mijn dna. Maar.. ik ben mij ervan bewust. Vroeger was ik onbewust bang en tegenwoordig dus bewust. De volgende stap is me bewust niet meer angstig voelen. Wordt aan gewerkt.. en hard..
Twee betekent ook symmetrie. En hoewel dat veel rust brengt maakt symmetrie me ook ongelooflijk boos. Sinds ik jong ben heb ik toegegeven aan de neiging om tegen alles wat met symmetrie te maken heeft aan te schoppen. Soms letterlijk. Het kapot te maken. En ook tegen alles waar symmetrie voor staat namelijk; rust, duidelijkheid en voorspelbaarheid.
Ik bewandelde mijn leven liever naast het pad en niet in de lijn der verwachting. Dat bracht me veel maar stond vaak niet in verhouding met de kosten.
Vroeger liep ik onbewust naast het pad en zwom ik onwetend tegen de stroom in. Inmiddels wandel en zwem ik bewust maar neem ik nog altijd vaak de weg van de meeste weerstand. Bewust of niet, die prijs is vaak nog te hoog.
Heel soms lukt het me al bewust mijn eigen weg te kiezen. Niet recalcitrant naast naast het pad of tegen de stroom in maar mijn eigen weg.
Wat inhoudt dat ik soms mijn angst in de ogen moet kijken en boosheid moet doorstaan. Maar ook weer pure liefde kan ervaren en rust toe durf te laten.
Rust is niet het tegenovergestelde van angst. Het kan opgaan in elkaar. Dit is mijn weg. Ik weef een nieuw patroon voor mijn dna. Ik zorg voor de bron van liefde in mij.
Ooit was het een bedorven poeltje wat aan het verdrogen was en haast werd overgenomen door modder en ongedierte. Er was geen liefde. Niet voor mezelf en dus ook niet voor anderen. Want wanneer je niet geeft vanuit een gezonde bron van zelfliefde is deze niet oprecht. Dat voel je.
Ik ben gaan zorgen voor mijn bron en gaf het aandacht. En zoals die Zweedse winkelketen al aangaf; Aandacht maakt alles mooier. Die zweden zijn zo gek nog niet 😉
De pure aandacht was teveel voor het ongedierte en het vluchtte. De modder werd weggespoeld door het water waarmee de poel zichzelf begon te vullen en uitgroeide tot een mooi bosmeertje. Het is nog niet enorm groot maar het water is helder en vol nieuw leven. Het wordt omringd door mooie bomen, bloemen en groen wat graag in haar nabijheid wil zijn. Het is oprecht.
Dit gevoel komt voort uit het kijken van een geweldige film. Wild met Reese Witherspoon die ik voor de tweede keer kijk, dat dan weer wel. En ik voel de drang al om hem ook weer een derde keer te zien alleen al om tegen de symmetrie van het leven aan te schoppen. In dit geval is dat prima want de film is fantastisch en brengt me dichterbij mezelf, bij mijn bron.
Ik wil dan weliswaar schoppen maar… wel bewust!
Fijne dag iedereen ♡
