Alles waar daglicht bij komt wordt mooier.
Zelfs het geheim wat ik zo zorgvuldig heb opgebouwd sinds de zomer. Inmiddels is het geen geheim meer, ik heb het naar de oppervlakte gebracht en toen er daglicht bij mocht komen deed het minder pijn.
Ik zeg niet dat het goed gaat. Dat is namelijk niet zo maar ik heb genoeg lucht om te stoppen met vechten. De afgelopen maanden heb ik zo hard gevochten om pandora’s box potdicht te houden. Inmiddels ben ik daar te moe voor en gek genoeg heb ik meteen iets meer ruimte in mijn hoofd wat weer energie geeft.
Laatst was ik met Pepijn naar de Dutch Design Week en daar heb ik deze foto’s geschoten van een ontwerp van Sander Mulder. De kast is ontworpen met het verhaal over pandora’s box als achtergrond. Ik werd er enorm door geraakt. Omdat ik op dat moment zo hard aan het vechten was tegen de afgrond. Alles in mij was hard en verkrampt door dit gevecht wat ik met mezelf ben aangegaan. Interieur en design raken mij. Dus tijdens deze dag brak ik langzaam open. We hebben zo enorm genoten. En toen ik deze kast zag werd ik warm van binnen. Heel kort, de confrontatie was dubbel maar ik voelde mijn hart weer kloppen.
Ik begin langzaamaan weer wat te voelen. Ik voel boosheid, onbegrip en tegelijk de liefde voor mijn gezin. Ik begrijp gewoonweg niet wat er allemaal gebeurd en waarom. Maar ik ben te moe om hier te lang bij stil te staan. De trein in mijn hoofd gaat door en nieuwe gedachten dienen zich aan. Gelukkig zijn het niet alleen maar gedachten meer maar ook gevoelens. Dat maakt me blij. En warm.
Ik weet dat de kunst van het leven loslaten is, meedeinen op de zee en het leven laten gebeuren. Maar het lukt niet. Nog niet. Misschien wel nooit. Misschien morgen.
liefs.