Het is anderhalf jaar geleden dat ik de laatste aflevering van seizoen 3 zag.
In de afgelopen anderhalf jaar heb ik wekelijks aan alle personages gedacht. Aan de moedige vroedvrouwen, sommige in habijt en anderen met kittige 50’s kapsels inclusief bijpassende perfect winged eyeliner.
Aan de dappere moeders die het met niets moesten zien te redden. En aan de realiteit die de serie met zich meebrengt.
Vandaag kijk ik de eerste aflevering van seizoen 4. En de kwetsbaarheid en oprechtheid pelt alle onechte lagen van mijn hart totdat er alleen puurheid overblijft.
De serie raakt me zo diep. De personages, de setting, de verhalen, de kleding, de vrouwelijke kracht en vrouwelijkheid. Kijken naar deze serie maakt me bescheiden, stil en dankbaar.
En ik denk terug aan mijn eigen 4 bevallingen, baby’s en verhaal. Het verhaal lijkt pas net begonnen maar de oudste twee gaan na de zomer naar de middelbare school. Ik weet nog dat ik ze bracht naar de kleuterklas waar Claartje nu in zit. Zo klein en schattig. Hugo gaat na de zomer naar groep 4 en dat betekend dat we het stadium van het lezen met dat breekbare stemmetje alweer voorbij zijn.
Ze worden groot. En ik ben trots. En dankbaar voor onze 4 heerlijke, creatieve, vreselijk zelfstandige, verstandige, soms flink opstandige maar ontzettend fijne kinderen.
Wouldn’t have It any other way.. ♡
