Samber

Zit ik dan te zitten. Boven, beneden, buiten, weer binnen, in de auto, toch weer buiten en dan maar weer naar binnen.

Het is dag 3 van mijn vakantie. Overmorgen gaan we daadwerkelijk weg wat omhoudt dat ik mij nu bevind in een soort voorportaal van onze vakantie. Zeg maar vagevuur.

Onrustig en onbestemd wachtend op overmorgen. Ik ben hier dus niet goed in. Ik heb alle redenen voor mijn onbestemde gevoel al de revue laten passeren concluderend dat het gewoon ordinaire smoezen zijn. Het zou liggen aan het weer, aan alles wat ik nog moet doen, aan mijn werk loslaten, aan de kinderen en aan Pepijn die veel moet werken deze vakantie.

Maar nu zit ik buiten, in de zon, de kids vermaken zich, huis is redelijk op orde en onze aanstaande glampingtent is zo compleet dat ik alleen na hoef te denken over kleding, en dat red ik. Je zou zeggen, geen rede voor een onbestemd, leeg gevoel. En toch is het er. Zich een weg knagend naar de voorgrond want was en bleef het maar gewoon op de achtergrond dan was het te handelen.

Mijn laatste smoes is nog de herrie. Want sinds een jaar bevind onze wijk zich in een soort sandwich van nieuwbouw en lawaai. Vreselijk irritant soms. Dit was m, mijn laatste strohalm, final excuse. Want meer als een smoes is deze sandwich natuurlijk niet.

Face iT Wieke! Je bent onrustig! Tijdens het typen neemt mijn behoefte aan online shoppen en andere vormen van zelfsussing af. Gelukkig. Rust. In ieder geval voor nu.

Dus zit ik buiten, in de zon, wordt er 1 keer netjes naar me gefloten vanaf de bouwsteiger terwijl de kids zich vermaken en de wasmachine draait koffie te drinken. Met een gezonde zin in overmorgen, dat dan weer wel. Wie doet me wat? 💋